Napisałam tu wczoraj, że nie jestem aż tak zaangażowana w temat, co mogłoby sugerować, że mnie on nie dotyczy. Kiedy w nocy nie mogłam spać, zdałam sobie sprawę z tego jak BARDZO to wszystko traktuje o mnie. Wiecie co? Zrozumiałam, że ja aktualnie jestem takim chodzącym kryzysem, a w zasadzie kryzysami. Wieloletni koszmar zaowocował moim kryzysem. Ta cała nerwica, wyczerpanie psychiczne i okresy depresyjne to najgorszy kryzys w moim życiu. Uświadomiłam sobie, że tych kryzysów obecnie jest tak dużo równocześnie, że mogłabym spokojnie obdarować kilka osób. To jest kryzys celów życiowych, kryzys wartości w życiu, kryzys zawodowy, kryzys w relacjach z najbliższymi, kryzys stosunku do otaczających mnie osób i w końcu kryzys stosunku do samej siebie. I co najciekawsze, każdy z nich stanowi swoistą walkę tego, co stare z czymś nowym, co uparcie próbuje się wepchnąć do mojej świadomości i sposobu funkcjonowania. Praktycznie wszystko, o czym tu piszemy w różnych wątkach stanowi jakąś część tego mojego kryzysu...
Mam w tym wszystkim co się dzieje takie poczucie, że właśnie teraz dużo w moim życiu musi się zmienić, że wszystko posypało się jak domek z kart, że ta moja konstrukcja psychiczna, która umożliwiała mi dotychczasowe funkcjonowanie musi runąć i na jej fundamentach powstanie coś nowego, bo został osiągnięty jakiś punkt krytyczny. Ja to nowe po części już znam, po części przeczuwam tylko. W każdym z obszarów, o których pisałam powyżej nowe ściera się ze starym i walczą o pozycję. Czasami to nowe jest słabe i głupie, tak nieporadne, że nie wie jak zastąpić stare. Pewnie będziecie się śmiać z przykładów, które teraz podam. Jest tak: stare mówi "nie wolno Ci jeszcze odejść od komputera, bo nie skończyłaś pracy. Możesz nie dospać, nie dojeść, ale MUSISZ zrobić to i to". A nowe kłóci się "przecież jest późno, POTRZEBUJĘ odpoczynku" i tym razem wygrywa nowe. Następny dzień jest wg nowego zatem, więc myślę o tym, czego potrzebuję i na co mam ochotę. No ale myślę sobie, że przecież nie mogę się tego stale słuchać, nie mogę cały dzień robić tylko tego, na co mam ochotę. Może zatem wrócić do starego, wtedy wszystko było jasne. Ale ja już nie chcę starego, bo stare mnie wykończyło, tylko jak to wszystko poukładać teraz z nowym w rolach głównych... Albo jeszcze inny przykład: całe życie drżałam przed negatywną opinią otoczenia i poszukiwałam akceptacji, a teraz jest już nowe w tym miejscu. To nowe nie przejmuje się opinią otoczenia, wie i robi swoje. Jednak czasami zastanawiam się nad tym nowym, które już zdominowało ten obszar i mam wątpliwości czy to normalne tak sobie żyć nie licząc się z opinią otoczenia? Czy to dobre, czy to zdrowe? Nowe jest poza tym asertywne, ale czasami się go boję, bo np mówi szefowi, że coś mu się nie podoba... Czasami odchodzenie starego wzbudza mój lęk, np boję się tego, że już czegoś się nie boję
Jak to teraz będzie po tym kryzysie? Czuję się taką poczwarką obecnie. Zatrzymałam się w życiu na taki długi okres, trochę odizolowałam od otoczenia i przepoczwarzam się w tym swoim kokonie. Przyjemne to nie jest, to dziwny stan - są górki i dołki. Jednak już czuję tego motyla, choć jeszcze wygląda dziwacznie i ma trochę z gąsienicy. Może pomyślicie sobie po przeczytaniu tego posta, że ja jakaś nawiedzona jestem, ale powiem Wam coś. Może ten motyl nie będzie jakiś zjawiskowo piękny, może powstaje zwykły bielinek kapustnik, ale ten motyl, w przeciwieństwie do gąsienicy, będzie umiał sprawnie latać i doleci tam, gdzie tylko chce
Już teraz wierzę w tego motyla.
