Witam
Witam,
Jestem tutaj pierwszy raz. Ogólnie jestem pierwszy raz na forum o takiej tematyce. Wcześniej nie zauważałam problemu, a może zwyczajnie nie chciałam lub bałam się go zauważyc. Mój tata od paru lat piję, ma problem z alkoholem, chociaż sam twierdzi, że nic złego się nie dzieje. Wszystko zaczęło się 14 lat temu, kiedy zmarła jego matka (wcześniej jako 20-sto parolatek stracił ojca). Wydaję mi się, że nadużywanie alkoholu a następnie uzależnienie od niego nastąpiło na skutek śmierci matki. Jako 7 letnia dziewczynka nie zdawałam sobie sprawy z zagrożenia jakie może wnieśc alkohol w naszą rodzinę. Wtedy pił, ale nie bywał agresywny, odkąd pamiętam zawsze trzymały się go żarty, nawet po alkoholu. Okres przełomowy, nasilenie się spożywania alkoholu u mojego taty nastąpił w okolicach moich 9 urodzin. Potem z roku na rok go traciłam, bywały tygodnie i miesiące kiedy nie pił, wtedy czułam, że mam ojca. Mój wyjazd na zieloną szkołę był dla mnie traumą, pierwszy raz z dala od rodziców, wtedy też go nie było ze mną. Poszedł pic z znajomymi. Było wiele takich sytuacji, kiedy go potrzebowałam, a on za każdym razem wybierał kolegów i wódkę. Z roku na rok domyślałam się, z czym może byc problem i co się dzieje, ale nie dopuszczałam do siebie tej myśli, nie potrafiłam wypowiedziec na głos słów : " Tak, mój tata pije, jest chory." Z roku na rok pił więcej. Pierwszy raz podniósł na mnie rękę w 2 liceum, bałam się go. Drugi raz uderzył mnie w 3 klasie liceum, drugi i ostatni. Wtedy powiedziałam, że nigdy więcej nie dam skrzywdzic ani siebie ani mamy. Postawiłam mu się. Kiedy chciał zrobic to po raz trzeci, stanęłam przed nim i powiedziałam mu prosto w twarz, że się go nie boję, że może mnie uderzyc jeśli sprawia mu to satysfakcję, jeśli właśnie tak musi się dowartościowac, ale będzie to ostatnia rzecz, którą zrobi, opuścił rękę i zaczął płakac i przepraszac. Pod wpływem alkoholu ciągle powtarza mi, że nigdy mnie nie chciał, że zawsze chciał syna. To zabolało mnie najbardziej. Te słowa zabolały mnie bardziej niż ciosy w twarz. Jestem jedynaczką, chociaż odbiegam od stereotypów jedynaczki. Zawsze starałam się robic wszystko, żeby mógł byc ze mnie dumny. Nigdy tego nie usłyszałam. Ciągłe kłótnie, ciągłe wyzwiska. Tak wiele razy kazał mi się wyprowadzic, zostałam ze względu na mamę. Za każdym razem powtarza, że wrócę na kolanach, że będę błagała go o pomoc. Wiem, że nie zrobię tego. To on kiedyś będzie potrzebował mojej pomocy, będzie leżał i wyciągał rękę do mnie a ja się odwrócę - tak wiele razy obiecywałam sobie, że tak zrobię, ale nie potrafię. Nerwy mam na wykończeniu a psychika się trzyma, tylko ze względu na mamę. Mama nie podejmie żadnych kroków, ma o wiele więcej do stracenia niż ja. Byłam w ośrodku osób uzależnionych od alkoholu, pewna pani powiedziała, że sam musi zgodzic się na leczenie, bo w innym wypadku tylko sąd może go do tego zmusic. Postanowiłam mu pomóc za wszelką cenę, pomimo tego jak mnie traktuje. Nie mogę pozwolic mu upaś jeszcze niżej. Kocham go, ale chyba nie powinnam mówic, że go szanuję. Muszę mu pomóc. Wiem, że już nic nie będzie jak dawniej, ale nie mogę go stracic do końca. Muszę odzyskac to co się w nim zagubiło, muszę sprawic by przestał pic, co wiążę się z przekonaniem go do leczenia. Jeszcze nie wiem jak to zrobic, ale zrobię, nawet gdybym miała tym samym poświęci siebie i resztę swojej psychiki. Boję się, że moja rodzina się rozpadnie, a mama wyjedzie. Ja nie będę mogła, będę musiała tu zostac, zbyt dużo osób mnie tu trzyma, a szczególnie jedna osoba, bez której nie udałoby mi się wyzbyc tego wszystkiego z siebie, która daje mi siły do walki z alkoholem, który niszczy moją rodzinę. Mam zamiar wybrac się do znajomego i bardzo dobrego psychologa, muszę sięgnąc porady o krokach, które chce zrobic. Nie wiem jak to wszystko się potoczy i czy mi się uda, ale wiem, że muszę spróbowac, muszę zawalczyc o to co ważne.
Oddzieliłam i przeniosłam do odpowiedniego działu. //Michu
|
