Rodzinny problem i niepokój o przyszłość

[oRMo]

Dziękuję za życzenia!

Mam nadzieję, że kiedyś mi się uda żyć normalnie.
Czuję, że jeszcze trochę tak pożyję i po prostu zwariuję.

Nie wiem czy to moja wina, czy wina tego co się stało, ale mam wrażenie, że wariuję i nie radzę sobie ze sobą. Boję się, że pewnego dnia moje lęki przejmą nade mną kontrolę. Już teraz jestem podporządkowana dziwnym, irracjonalnym zachowaniom i chociaż wiem, że są głupie to nie potrafię się ich pozbyć.

Czytałam ostatnio temat o problemach z podejmowaniem decyzji... Zupełnie jakbym czytała o sobie. W głowie pojawiają mi się za i przeciw, a ja nie potrafię się zdecydować. Z jednej strony w domu, w moim pokoju czuję się bezpieczniej, a z drugiej szkoda mi tego co może mnie ominąć. Zawsze mam wątpliwości do ostatniej chwili, a potem żałuję, że nie wybrałam drugiej opcji.

Tak samo jest jeżeli chodzi o natręctwa. Tysiące razy sprawdzam czy mam wszystko w torebce, a i tak mam wrażenie, że czegoś zapomniałam, po wyjściu z domu nie opuszcza mnie takie dziwne uczucie. Jeżeli idę na przystanek autobusowy, nawet jeżeli wychodzę piętnaście minut wcześniej cały czas się oglądam, czy aby się nie spóźnię, a autobus nie jedzie mi za plecami. W domu odkładam wszystko na miejsce. Mimo tego, że u mnie zazwyczaj panuje bałagan, to niektóre rzeczy muszą stać w określonych miejscach, bo inaczej czuję się nieswojo. Przed wyjściem po kilka razy sprawdzam czy zamknęłam okna, wyciągnęłam wtyczki z kontaktów itd.

Najbardziej jednak dręczy mnie uczucie nieustającego niepokoju. Cały czas czuję, jakby za chwilę miało się coś stać, że o czymś zapomniałam, czegoś nie zrobiłam. Dręczy mnie przez cały dzień i opuszcza dopiero gdy kładę się do łóżka. Nie wiem co mam z tym zrobić, a czasem doprowadza mnie to wszystko do szału, bo nie mogę nawet chwili odpocząć...