Rozpoznawanie własnych emocji, uczuć

[mycha88]

(09-05-2011 12:50)Elżbieta Kalinowska napisał(a):  Szukaj wyrazu dla tego co czujesz np, na takim forum - to bardzo dobry trening. albo w twórczości (rysuj, pisz wiersze, rób fotografie, tańcz ...)

Przeczytałam cały post, po kilka razy wracając do niektórych fragmentów. Wszystko to prawda, niestety.
Co do wypowiedzi przeze mnie cytowanej - właśnie np. tutaj na forum jest mi łatwiej wyrażać swoje uczucia czy mówić o emocjach, ale pewnie to dlatego, że nikt nie widzi mnie na żywo, twarzą w twarz. Lubię robić zdjęcia, kiedyś trochę pisałam, czasem rysuję. Zdarza mi się też tańczyć i wtedy chyba najbardziej lubię wyrażać w ruchach i gestach to, co czuję; od samopoczucia zależy utwór, jaki wybiorę. Jednak żadnego z tych sposób wyrażania emocji nie jestem w stanie wyrazić publicznie, choćby przed jedną osobą. Nawet rysując, nie pozwalam nikomu spojrzeć, dopóki nie skończę (a też nie wszystkie rysunki pokazuję). Nie wiem, czy to źle. Może to nie ma znaczenia. Chyba przez taniec udaje mi się najmocniej pozbyć siedzących w środku emocji, ale możliwe jest to jedynie w samotności; na imprezach (kiedy już zdarzało mi się na jakąś pójść) nie lubię tańczyć a nawet jeżeli, to jest to zwykle bez wyrazu i bez...uczucia właśnie.

---

(09-05-2011 13:26)Michu napisał(a):  To jak dorosły już człowiek ma się nauczyć jak prawidłowo wyrażać i rozpoznawać uczucia? Ma zakodowane w głowie pewne zachowania, które jak się okazuje sa nieprawidłowe (...) Tylko skąd ma wiedzieć jaki sposób wyrażania uczuć jest prawidłowy, skoro nie zna żadnego? Książki są dobre ale tylko w teorii.

Mogłabym zacytować całą wypowiedź Michu, bo rękami i nogami podpisuję się pod jej postem i pytaniami w nim zawartymi.
Te właśnie zakodowane schematy, sposoby postępowania są tak silnie zakorzenione, że niezwykle ciężko jest je zmienić (przynajmniej dla mnie).
Z tym sposobem wyrażania uczuć jest jak z innymi rzeczami, których jako DDA nie nauczyliśmy się w naszych domach, bo nie mieliśmy odpowiednich wzorców. Skąd mamy wiedzieć, jak postępować, jak jest właściwie, skoro tego nie znamy? Jedyne, co jest nam znane, jest niewłaściwe i destrukcyjne dla nas samych a często pośrednio także dla innych?