Rozpoznawanie własnych emocji, uczuć

[Alex]

Krótka historyjka o tym jak poznałam i polubiłam swoją złość
Gdybyście jakieś 2 lata temu zapytali mnie czy się czasami złoszczę, odpowiedziałabym, że absolutnie nigdy, że jestem łagodna jak baranek Tylko czasami narastała we mnie gigantyczna niechęć do kogoś albo straszne napięcie w ciele lub dla odmiany przygniatała mnie do ziemi 200kg apatia. Mechanizm był np taki: trudna sytuacja w pracy, ktoś zachował się niewłaściwie wobec mnie -> powstawała we mnie kula czegoś dziwnego, którą błyskawicznie chciałam ukryć przed sobą i przed światem, chowając ją jak najgłębiej w sobie i jednocześnie nie dając po sobie poznać, że coś mnie ruszyło -> od tej pory, ta kula była stale we mnie i na każde wspomnienie owej sytuacji/osoby generowała myśli typu: ale ten człowiek jest okropny! a takie myśli powiększały tę kulę i tak rosła sobie dalej. Czasami wspomniana osoba ponownie zachowywała się w sposób jaki mi nie odpowiada, dokładając do mojej kuli kolejne kilogramy. I tak kula rosła sobie i rosła. Wszędzie ją ze sobą zabierałam, stała się nieodłączną częścią mnie, nawet spać chodziłyśmy razem, chociaż zaśnięcie z nią było naprawdę trudne i rzadko się udawało, bo ona uniemożliwiała odprężenie i wciąż wywoływała te okropne myśli. W dodatku, coraz trudniej było ją ukryć przed światem, bo rozrosła się niebotycznie i coraz więcej wysiłku musiałam włożyć w to, żeby ją zamaskować. Groziło to eksplozją, a tego za wszelką cenę chciałam uniknąć. Aż w końcu stawała się nie do udźwignięcia. Rozsadzała mnie od środka powodując ciągłe napięcie mięśni, drżenia albo przemieniała się w lawinę bezradności z potokiem łez i odbierała mi chęci do życia przynajmniej na kilka dni. Czasami udawało mi się zrzucić kilka-kilkadziesiąt kg z tej kuli, np poprzez rozmowę z kimś bliskim, kiedy już nie byłam w stanie jej dźwigać. Ale zwykle nie udawało mi się pozbyć kuli w całości.
c.d.n