(23-05-2011 12:55)Elżbieta Kalinowska napisał(a): Ludzie na ogół jeśli nie muszą, nie zmieniają się - to dość racjonalne, po co mam zadawać sobie trud przecierania nowych ścieżek jeśli stare są całkiem dobre? Może nie idealne, ale kiedy się wydeptuje coś nowego to też nie jest idealnie.
To bardzo ważny fragment wypowiedzi Eli. Widzę wokół siebie mnóstwo takich ludzi, którzy latami tkwią w ciepłych kapciach schematów funkcjonowania, nie zadając sobie nawet pytań odnośnie raz obranej drogi. Znam taką osobę, u której już na jakiś czas przed kryzysem widziałam, że te schematy już nie pasują, że uwierają. Ona nigdy by się do tego nie przyznała, nawet przed samą sobą. I nagle spadł na nią kryzys, to było niczym grom z jasnego nieba. Bardzo to przeżyła, to wywróciło jej świat do góry nogami, działy się z nią okropne rzeczy wtedy. I jak to z kryzysem, musiała się zatrzymać. Na szczęście, chociaż było to bolesne, przewartościowała pewne rzeczy, inne określiła na nowo i podsumowując wyszła odmieniona i bogatsza z tego doświadczenia.
Jeśli chodzi o mnie, to pracuję nad sobą nawet jeśli nic mnie do tego nie zmusza odkąd jestem pełnoletnia. Widz polega na tym, że mój kryzys uświadomił mi rzeczy, o których nie miałam pojęcia. Żyło się znośnie i nie wiedziałam, że jest coś jeszcze, co należy zmienić. Dopiero ta koszmarna kumulacja wszystkiego naraz obnażyła to wszystko, co wadliwe. Tak jak z tymi potrzebami ciała - ja nie wiedziałam wcześniej, że przemęczam się ponad możliwości, nie wiedziałam również, że moje ciało gromadzi w sobie wszystkie emocje w postaci licznych napięć. I dopiero jak zastrajkowało i odmówiło współpracy, dotarło to do mojej świadomości. Obecnie usiłuję znaleźć złoty środek pomiędzy starym i nowym, mam nadzieję, że mi się to uda i nie popadnę w skrajności.
