Nie mogę pozbyć się wrażenia, że to jednak próba stwierdzenia, że czarne jest białe :/ no ale może to wina moich silnie zakorzenionych schematów i mocnego oporu.
Cytat:Mycha, wyobraź sobie siebie za 10 lat - co wtedy chciałabyś myśleć o swoim obecnym kryzysie? Co chciałabyś by zostało po nim w Tobie?
Taki szmat czasu? Nawet nie wiem, czy dożyję. Nie chciałabym, żeby znowu coś we mnie zostawało z tych wszystkich kryzysów. Ciągle tylko coś zostaje i zostaje i jest już tego tak dużo, że ciężko to ze sobą wszędzie nosić.
Dalej piszesz, że chcąc coś w życiu osiągnąć, trzeba na tym skupić swoją uwagę, a nie tkwić w narzekaniu. I pewnie bym się z tym zgodziła, gdyby nie kolejne doświadczenia z minionych kilku ostatnich miesięcy. Wiem, że nie można siedzieć i myśleć „gdybym tak wygrała milion” i jednocześnie nawet nie wysłać kuponu. Ale czy można też z drugiej strony nieustannie go wysyłać? Czy lepiej zmienić grę?
Uwierz mi, że takiego pozytywnego nastawienia i takiej wiary w siebie i w to, że mogę w życiu osiągnąć wiele i spełnić swoje marzenia nie miałam chyba nigdy w życiu jak właśnie kilka m-cy temu. Miałam małe cele i jeden wielki – moje marzenie, którego realizacja rozwiązałaby zarazem mnóstwo innych problemów. Kilka razy próbowałam przełamać niepowodzenie w podejmowanych działaniach; niestety, za każdym razem nie wychodziło, aż w końcu kłopoty z kołataniem serca, słabością w miejscach publicznych itd. sprawiły, że marzenie stało się na nowo złudzeniem. Ale próbowałam, walczyłam. Wszystko na nic. Przeszłość wygrała po raz kolejny. Nie mogę niestety napisać, o co konkretnie chodziło, dlatego może ta wypowiedź będzie trudno zrozumiała.
Piszesz o koleżance – „inteligentna, wykształcona, zaradna kobieta, która odnosi sukcesy”. Niestety o sobie tego powiedzieć nie mogę i klops.
I jeszcze słówko co do zdania: „To wszystko zależy też chyba od tego czy widzimy siebie jako "sprawcę" tego jak wygląda nasze życie.”
Nie chodzi o to, że ja chcę usiąść i płakać i narzekać, jak to jest mi źle. Tylko podejmowanie jakichś działań stało się dla mnie znowu ogromną trudnością po tym kolejnym bolesnym upadku. To, co było kiedyś (a teraz zresztą też nie znaczy, że jest dobrze), jest jak złamanie nogi – zrośnie się i chodzisz, ale boli już na każdą zmianę pogody i tego nie zmienisz w żaden sposób.
Może po prostu nie ma sensu mi czegokolwiek tłumaczyć.
