Od paru dni czytałam to forum, w końcu założyłam sobie konto.
Coś o mnie?
Jestem DDA, mój ojciec pił, w pewnym momencie mama postawiła mu ultimatum: albo rodzina albo picie. Wybrał rodzinę, co nie znaczy, że problemy się skończyły, bo nie potrafiła mu przestać tego wypominać. Kilka lat później, kiedy byłam na pierwszym roku studiów, mama dowiedziała się, że jest chora na raka. Rok później umarła. Dopiero teraz, po trzech latach od jej śmierci, dochodzę do siebie. Tata dalej nie pije, ale kontakt mamy marny.
Szukałam różnych dróg, żeby znaleźć pomoc, przez 1,5 roku chodziłam na indywidualną terapię DDA, z której zrezygnowałam bo zdecydowanie czegoś innego szukałam. Później skończyłam inną terapię, która baaaaardzo mi pomogła... tyle że no właśnie, chyba nie do końca. Dużym wsparciem są dla mnie przyjaciele, wśród których jest też kilka osób podobnie jak ja, DDA, często po lub w trakcie terapii. Poza tym czytam jak maniak książki z dziedziny psychologii (nieprzypadkowo, jeden z moich przyjaciół, zagłębiony w tematyce mi je często podsuwa)
Za to jest jeszcze coś... W maju dwa lata temu związałam się z chłopakiem, który miał problemy z alkoholem. Byliśmy razem miesiąc, to ja zerwałam. Przez jakiś czas byłam sama, kiedy spotkałam mojego obecnego chlopaka. Sympatyczny, miły, inteligentny i tak dalej... blablabla. Po jakimś czasie zorientowałam się, że alkohol to dla niego rozwiązanie problemów. Mimo to, jesteśmy razem już 1,5 roku ponad i po raz pierwszy chyba aż tak poważnie mam ochotę odejść. Jest o tyle trudno, że mieszkamy razem. Myślę, że ciągle jeszcze mam coś do zrozumienia, że albo jeszcze jestem współuzależniona, albo mi blisko: niby widzę to, co złe, a ciągle się łudzę, wiem jak mogę sprawić, żebym poczuła się lepiej,a nie robię tego, tkwię...
Eh, to sobie pomarudziłam
Pozdrawiam Was ciepło,
Margerytka
