Rozpoznawanie własnych emocji, uczuć

[mycha88]

I kolejny raz ręką i nogą podpisuję się pod waszymi wypowiedziami. Człowiek siedzi z innymi i choćby nie chciał, to ciągle stara się coś wyczytać z tych innych osób...właśnie, tak, jakby to były książki, które się czyta Obserwuję każdy gest, każdy ruch, skrzywienie warg, mrugnięcie okiem, zmarszczenie czoła - i wszystko analizuję pod kątem przyczyn.
Kiedy koleżanka jest smutna, zła, zdenerwowana albo nie daj Boże płacze, to wtedy ja się też okropnie czuję, jakby jakieś wielkie niebezpieczeństwo nadeszło i staram się wszystkimi siłami ją pocieszyć, rozśmieszyć czy coś jeszcze innego, cokolwiek, żeby tylko znowu było normalnie :/
Z kolei jeżeli mi zdarzają się sytuacje, że np. po rozmowie tel. siadam i ryczę jak bóbr, bo nie mogę już sobie poradzić, to mam wrażenie, że inni mają raczej zdanie, że lepiej mnie zostawić w (s)pokoju, to w końcu mi przejdzie. I nie wiem, czy w tym momencie dają mi też do zrozumienia, że w sytuacji odwrotnej też chcą spokoju jednak i samotności?
A jeżeli chodzi jeszcze o wyrażanie swoich emocji poprzez złość czy płacz, to dawniej robiłam to tylko i wyłącznie w przysłowiowym kącie, z dala od innych, w samotności, a teraz od jakiegoś czasu mam ochotę krzyczeć i złościć się, jeżeli tylko najdzie mnie ochota :/