Dziękuję za miłe słowa. W szkole mamy jakiś pedagogów, nieraz mamy z nimi jakieś zajęcia lub zastępstwa, ale nie czuję do nich jakiegoś zaufania, będę musiała poszukać gdzie indziej. Fakt, że jego picie trochę wpływa na moje, ponieważ gdy jestem w rozsypce nie mogę się skupić, nie mogę o niczym innym niż o nim myśleć, kiedyś nie poszłam do szkoły, bo pół dnia wcześniej go szukaliśmy, okazało się, że pił, nie byłam wstanie wtedy uczyć się, odrabiać pracy, a po tym wszystkim byłam psychicznie wykończona.
U mnie tata po alkoholu nie jest wcale zły, traci jakby kontakt ze światem, nieraz usypia, nie może utrzymać się na nogach.
Niestety jak zacznie pić to skończyć nie może, bez wątpienia ma problem.
Wczoraj w nocy rozmawiałam z nim, przyjechał z pracy (taksówkarz), oczywiście jak w każdej z takich rozmów płakałam, jestem bardzo rodzinna i niestety to dla mnie trudne. Dam mu jeszcze jedną, ostatnią szansę, powiedziałam, że najważniejsze, aby mnie nie okłamywał, bo na szczerości wszystko się buduje, że ja mu chcę pomóc, że trudno jak nie uda mu się, ma problem, ale nie chcę, aby zmarnował swoje życie, najważniejsza jest szczerość, bo tylko wtedy będę mogła mu pomóc, bo nie chcę cierpieć.
Powiedziałam, że boli mnie to, że to mój kochany tatuś musi sięgnąć po alkohol, aby się opić. Mówiłam jak się zawiodłam, bo wcześniej byłam z niego taka dumna, że daje radę. Pytałam, co myślał sobie sięgając po alkohol, powiedział, że myślała o tym, że z mamą nie zauważymy. Rozwalił mnie to kompletnie. Jak można tak myśleć? To od początku chęć oszukiwania, chęć oszukania najbliższych osób. W rozmowie nieraz podnosił głos, że mój kuzyn się nie wtrąca, w to że jego tata pije (wujek to w ogóle jest nieporozumienie, zero kultury i tak dalej, do na młodszego syna mówi srajtek), denerwuje się jak tata podnosi głos na mnie za swoje błędy, za to, że mówię mu prawdę, podnosi głos, że to nie moja sprawa, ale czy to nie moja sprawa jak błąka się gdzieś, nie wiadomo gdzie, a my z mamą zamartwiamy się gdzie jest? Chyba mu wszystko wytłumaczyłam, wytłumaczyłam czego oczekuję i co mnie boli, dlaczego tak jest, dałam mu do myślenia.
Mam nadzieję, że będzie tylko lepiej, może złudną? Nie chce, aby mój tata zamienił się w pijaka, który przed sklepem i pije wódkę. Nie chcę, aby stracił wszystko co ma, ja też nie chcę go stracić. Szukam pomocy dla niego, on chce coś zrobić ze swoim problemem, nie jest głupim człowiekiem, wytłumaczyłam mu wszystko, sam zauważył, że żeczywiście jak zaczyna pić to nie może skończyć. Mam nadzieję, że się uda mu pomóc, trzymajcie kciuki
PS Na razie znalazłam na necie pomysł, aby zrobił sobie tabelkę plusy i minusy picia, oraz plusy i minusy nie picia, jakiś alkoholik (brzydko to brzmi
) pisał, że jemu to pomaga, że nosi przy sobie małą karteczkę z tabelką i w razie sytuacji gdy ma sięgnąć po kieliszek patrzy na nią i pomaga
