gdzie i jakiej pomocy szukać?

[karamba]

Witam otóż nie jestem tu z byle jakich powodów, uświadomiłem sobie ostatnio że chociaż jestem w stanie nie pić przez okres miesiąca lub kilku miesięcy ostatecznie przegrywam walkę i nadchodzą dni kiedy zaczynam pić. Trwa to dwa maksymalnie trzy dni, ale podczas tych kilku chwil potrafię zepsuć wszystko nad czym pracowałem dłuższy czas. Mam 26 lat jestem młodym człowiekiem a zdążyłem już wiele popsuć w swoim życiu. Nie będę się tłumaczył tym że wiele przeszedłem itp. Ja mam dla kogo żyć dla kogo się starać ale jakoś nie mogę się ustabilizować i po okresie pięknych dni, tygodni lub miesięcy znowu padam na pysk przy butelce wódki. Wszystko złe co w swoim życiu uczyniłem zrobiłem po pijaku ale to nie jest też tak że za każdym razem jak się upije roznoszę dom na strzępy. Prawda jest taka że człowiek mojego pokroju nie powinien pić ani kropli bo nie zna umiaru. Moje pytanie do Was: jak udowodnić sobie i rodzinie że jeszcze są jakieś szanse na normalne życie? osobiście jestem podłamany swoją nieudolnością, a rodzina przestaje we mnie wierzyć. Zastanawiam się nad wieloma rozwiązaniami od wszywki po terapię ale nie mam zielonego pojęcia jak się za to zabrać. Do tej pory myślałem że sam się z tym uporam ale...........Każda wasza rada lub fala krytyki może okazać się pomocna dlatego czekam na wasz odzew. Pozdrawiam

[aska2520]

Witaj na forum Karamba.
Dobrze, ze zdałeś sobie sprawę, ze masz problem.
Widzisz ja żyję z osobą taką jak Ty.
Mój partner zrobił sobie wszywke i udało mu się przez 18 mięsiecy i znów się złamał, więc tak jak Michu uważam, ze terapia może okazac się najkorzystniejsza dla Ciebie.
Co do rodziny to nie takie proste odzyskanie ich zaufania... No ale nie poddawaj się i walcz o siebie i rodzinę, no i pisz co u Ciebie.

[karamba]

Jestem strasznie rozbity, brak mi wiary w to że coś zmienię a przede wszystkim strasznie wstydzę się mojego problemu. Nie jestem typem człowieka który potrafi rozmawiać o swoich problemach i emocjach. Dlatego bardziej przekonany jestem w tej chwili do esperalu niż terapii. Zaznaczam jednak że jej nie wykluczam. Bardzo chcę coś zrobić ze sobą ale czuję wielką bezsilność, strach przed następną porażką, niestety ale widziałem wiele nieudanych prób zerwania z nałogiem. Znam ludzi którzy chodzili na przymusowe terapie i dalej piją znam też takich którym pomogło. Zaczynam uświadamiać sobie że alkohol jest moją zgubą ale o wiele łatwiej jest napisać o tym na forum pod przybranym nickiem niż zgłosić się po poradę do specjalisty. Wiem może to śmieszne ale zachowuję się jak tchórz zamiast stanąć twarzą w twarz z problemem i go zwalczyć okopuję się dziwnymi teoriami że chcę ale nie mogę. Niestety ale taka jest prawda o mnie. Prawie całkowicie straciłem pewność siebie. Nie potrafię podbudować się tym że nie będę pił teraz miesiąc lub więcej. Nie satysfakcjonuje mnie to bo jeśli nadejdzie dzień kiedy zajrzę do kieliszka upadnę po raz kolejny i pewnie z jeszcze większym hukiem. Mój problem polega na braku umiaru w piciu bo jak przekroczę pewną dawkę, której nigdy nie udało mi się określić na stałe, odcina mi mózg i wtedy nie jestem sobą. Receptą jest przestać pić w ogóle i tu leży pies pogrzebany że kiedy przechylam butelkę myślę a może tym razem wygram z alkoholem. Niestety jeśli nawet na 10 razy uda mi się 9 razy napić kulturalnie to ten jeden potrafi zaćmić wszystko.

[Squabash]

Witam.
Ja równiez przez długi czas miałem problem z alkoholem. Zaczęło sie niewinnie, od imprez ze znajomymi a skończyło uzależnieniem. Wtedy nie widziałem żadnego wyjścia, ale rodzina namówiła mnie żebym udał się do polecanej i dobrej kliniki leczenia uzależnień pod Warszawa http://leczyc.pl To były dla mnie straszliwe męczarnie, i w trakcie pobytu tam i po wyjściu "na wolność". Jednka, teraz żyje mi się o wiele lepiej. Od 3 lat nie dotknąłem alkoholu i nawet nie przeszkadza mi jego obecność w niedalekim sąsiedztwie mnie. Tak więc z alkoholizmem daje się wygrać

[Kadir]

Jest to rodzaj alkoholizmu, który charakteryzuje się krótkimi ciągami alkoholowymi. Dużo na ich temat niegdyś czytałam. Warto coś z tym zrobić. Myślę, że najlepsza byłaby terapia. Jest to dość istotne bo w końcu każdemu w życiu może się coś nie udać, a nie warto tego wytykać palcami

[donbartosz]

ja zaczalem pic po smierci brata i nie umiem sobie z tym poradzic, poszedlbym do psychologa ale mnie na to nie stac, myslicie ze dostalbym odszkodowanie, mimo ze brat nie pomagal mi finansowo, a tylko psychicznie... ? takze mam dwa pytania: 1 czy komus pomogl z piciem psycholog oraz 2 czy ktos wie wiecej na temat tych odszkodowan, czy trzeba sie przygotowac na ciezka droge?