Wybaczyć rodzicom

[Elżbieta Kalinowska]

(28-05-2011 14:19)mycha88 napisał(a):  Ten tekst zdecydowanie bardziej mi się podoba, niż poprzedni. W tamtym wybaczenie kojarzyło mi się jednak właśnie z powiedzeniem "daruj sobie, zapomnij o wszystkim, po co to rozgrzebywać, nie ma sensu" itd.
/.../
Dlatego uważam, że nie powinno się w ramach uzdrawiania siebie cudownie wszystkim wybaczyć i zamieść śmieci pod dywan, kolejny raz odpuszczając innym i mówiąc "no dobra, w sumie było minęło, wybaczam ci bo to była przeszłość, poznaj moją dobroć, ja sobie jakoś poradzę z tym, może po prostu przyznam, że to ze mną jest coś nie tak, a ty nie jesteś niczemu winną osobą, bo pewnie też miałeś/aś trudne dzieciństwo".

Mycha to o czym piszesz "zamiatanie pod dywan" i "znaj moją dobroć" nie jest wybaczeniem tylko właśnie udawaniem, że nic się nie stało. Stało się i to bardzo dużo się stało - jeśli się zaprzeczy temu na zasadzie "to nic takiego" to nie można mówić o wybaczaniu, bo nie ma czego wybaczać (no, jak się nie stało, to o czym w ogóle mówimy).

Jutro, może dam radę napisać coś więcej bo dziś mi się jakoś po pracy już nie składają myśli w całość.

Zobacz jak szkodzi Tobie zamrożona złość - nie babci, nie tacie - osoby które chcesz ukarać nie cierpią (złości Cie "banan" babci) - Ty cierpisz, ranisz siebie samą. Przebaczenie ma służyć Tobie, nie im. Ma uwolnić Twoją energię, wyzwolić ze złości, abyś ją mogła użyć dla siebie.
To oczywiście jest proces, nie stanie się z chwili na chwilę.
Nie wystarczy powiedzieć przebaczam aby przebaczenie stało się rzeczywistością. Musi wcześniej zdarzyć się kilka rzeczy - jutro napiszę dokładniej co, to takiego.