Wyrażanie emocji, uczuć

[Alex]

Teraz boli mnie krtań... Na pewno nie dlatego, że byłam za głośno. Może jest wprost przeciwnie - może chciało mi się krzyczeć, a ja jednak próbowałam nie narobić za dużo hałasu?

Moja dzisiejsza metoda to chyba jedna z rzeczy, które stosuje się w przypadku dzieci. Nie ma to jak dorastać w wieku 30 lat

Piszesz Michu o tym żeby sobie ulać żółci kiedy jest jej za dużo w sposób nikomu nie szkodzący. Widzisz, ja mam w głowie taki program, który włącza się automatycznie, kiedy coś intensywnie przeżywam, a celem tego programu jest błyskawicznie zablokować wszelką ekspresję. Ja muszę siłą woli wychwycić moment uruchamiania się tego programu. Dopiero od niedawna pracuję nad tym. Przez całe życie miałam w domu strażnika pilnującego bym przypadkiem nie wyrażała uczuć. Za płacz dostawałam lanie, za wyrażanie niezadowolenia lub złości byłam wyśmiewana/pogardzana/odrzucana. Mi nie wolno było nawet odrobinę podnieść głosu, bo był błyskawiczny atak. Nie mogłam być również smutna lub w jakikolwiek słaba, bo źle się to dla mnie kończyło. Kiedy chociażby skrzywiłam się w grymasie niezadowolenia, słyszałam pogardliwy komentarz: idź zobacz jak ty wyglądasz. Najbezpieczniej było udawać, że nic się nie czuje. Do wyrażania uczuć w moim domu prawo miała tylko moja matka. Ja miałam być bezuczuciowym cyborgiem po to by zajmować się jej uczuciami.
Mi naturalnie nie zdarza się podnieść głosu, krzyknąć, tupnąć czy cokolwiek. W swoim oryginalnym wydaniu jestem we wszystkim zahamowana i stoicko opanowana. Czasami zdarza się za to, że zaczynam się trząść w sytuacjach kiedy ktoś/coś wyprowadzi mnie z równowagi.
Z całą pewnością moja matka odniosła tu sukces. Tresowała mnie jak małpkę. Każdy chciałby mieć takie dziecko, które bardziej przypomina lalkę niż dziecko jeśli chodzi o potrzeby emocjonalne, a za to kiedy potrzeba, świetnie się nadaje do wspierania, pocieszania, kojenia wszelkich smutków.
Okropne to wszystko, mam dziś kiepski dzień