(05-07-2011 08:48)Elżbieta Kalinowska napisał(a): Jeśli ktoś nie będąc uzależniony kręci się wciąż wokół alkoholu i picia, jeśli staje się to najważniejszą sprawą w jego życiu i wszystko od tego zaczyna zależeć to można uznać, że jest współuzależniony. Taka osoba mówi "wszystko w moim życiu się zmieni jeśli on przestanie pić"; "wystarczy aby nie pił a będę szczęśliwa"
Jak bym słyszała samą siebie jeszcze niedawno. W zasadzie to wygląda na to, że żyłam w iluzji, jaki to mój chłopak jest wspaniały poza czasem, kiedy pije. A to nie do końca prawda. Zresztą, trudno mówić, że ktoś jest wspaniały, kiedy na trzeźwo co prawda nie chce nikogo zranić, ale kiedy wypije, wszystkie żale i pretensje wyrzuca z siebie, bez większej refleksji i nawet nie pamiętając niekiedy co mówił. W którymś momencie uświadomiłam sobie też że trudno mi sobie wyobrazić naszą relację gdyby nie pił.
(05-07-2011 08:48)Elżbieta Kalinowska napisał(a): Jeśli ktoś słabo lub wcale nie kontroluje swojego życia, to bardzo łatwo będąc blisko zacząć przejmować kontrolę. To jest właśnie współuzależnienie - takie przystosowanie do życia z osobą uzależnioną. Przystosowanie to choć zrozumiałe, jest jednak niszczące dla obu stron. Jest odpowiedzialne za to, że bardzo trudno jest skończyć taki związek.
Trudno jest też przestawić się, na inną relację, jeśli alkoholik zacznie trzeźwieć i rzeczywiście przestanie pić.
Tak czy inaczej przydaje się pomoc.
Niedawno bliska mi osoba dość szczegółowo przepytała mnie, co właściwie mnie trzyma przy tym chłopaku, skoro nie miłość. Odpowiedź zaskoczyła mnie samą. Jak na razie wiem jedno: nie chcę z nim dalej być, bo go nawet nie kocham i nie jestem w stanie mu "pomóc" jeśli on sobie pomóc nie chce. Dalej chcę się zastanowić co we mnie sprawiło, że chciałam z nim być, mimo że wiedziałam jak bywa z alkoholem u niego, tylko sobie to różnie tłumaczyłam.
