nowy DDA na forum

[Carmen]

Właśnie skończyłam 32 lata i nadal nie wiem dokąd zmierzam. Wszędzie mi źle. Co jakiś czas zmieniała bym miejsce zamieszkania i otoczenie. Aby zacząć wszystko od nowa. ( Przez ostatnie 11 lat przeprowadzałam się z 10 razy). Teraz gdy kupiliśmy stary dom, mój mąż myślał, że odetchnie i że już na dobre odnaleźliśmy swoje miejsce. Tymczasem ja, po 1,5 roku znowu myślami jestem w nowym miejscu i łudzę się, że tam to już na pewno czuła bym się dobrze.
Od ponad roku czaje się, aby znaleźć jakąś grupę. Ale tak trudno mi się było przemóc, aby w końcu napisać. DDA odczuwam jako porażkę od dnia zdiagnozowania i od momentu poznania męża.
Gdy żyłam samotnie wiedziałam, że muszę polegać na sobie. Pracowałam, zarabiałam, sama opłacałam sobie studia i wynajęte mieszkanie. Na wszystko było mnie wtedy stać. Ale nie korzystałam z tego, bo nie potrafiłam wydawać pieniędzy na siebie. Nie umiałam się bawić. Bałam się chodzić po sklepach, aby sobie coś kupić. Nie wspomnę już o wyobcowaniu jakie czułam będąc w knajpie lub kawiarni. Ale trzymałam się i byłam zaradna.
Po związaniu się z mężem (to było już po terapii) coś we mnie puściło.
Wpadłam w silną depresję, lęki. Musiałam zrezygnować z pracy ( ludzie w pracy byli już tak nieludzcy dla mnie, że zaczęłam mieć myśli samobójcze). Praca w korporacji od tamtej pory mnie przeraża. Od 5 lat jestem "wolnym strzelcem" . Tutaj też były różne przygody, sytuacje i zaufanie nie tym ludziom co trzeba. Teraz przeraża mnie szukanie pracy, podjęcie pracy, kontakt z nowymi ludźmi, nie mówiąc już o pracy w zespole. Tak mnie to przygniata, że cały czas chce mi się płakać. Czuję bezsilność na zmianę z lękiem. Marzę o końcu świata, bo wtedy skończą się wszystkie moje udręki.