Wybaczyć rodzicom

[mycha88]

No właśnie ta obiegowa opinia wybaczania, jak to nazwałaś Alex, jest we mnie zakorzeniona i takie rozumienie w sobie noszę.
W tytule wątku jest mowa o wybaczaniu rodzicom, ale myślę, że z racji różnych zagadnień poruszonych w przytoczonym artykule, mogę odnieść się do kwestii nie/wybaczania także osobom innym, niż rodzice.
Chodzi mi konkretnie o moją "babkę" - matkę mojego ojca. Mówię tak na nią, bo jakoś muszę, ale nie uznaję jej za jakąkolwiek rodzinę.
Otóż nie jestem w stanie sobie wyobrazić choćby troszeczkę sytuacji, w której jej wybaczam to wszystko, co zrobiła - rozpijanie ojca, wyzywanie mojej matki, rozbicie naszej rodziny, nastawianie ojca przeciwko mnie i mamie, obgadywanie nas przed ludźmi, wtrącanie się do wszystkiego - i wiele wiele innych, o których nawet nie chcę tutaj wspominać. Nienawidzę jej tak bardzo, że moja nienawiść przewyższa chyba niejeden wieżowiec. Zniszczyła naszą całą rodzinę, przez nią mój brat zginął w wypadku, przez nią nie mogę teraz normalnie żyć i ciągle muszę brać jakieś durne leki, a ona co? Chodzi sobie zadowolona z wiecznym "bananem" na tej swojej fałszywej gębie! Nie, nie i jeszcze raz nie. Nigdy w życiu :/

---

(28-05-2011 10:07)Elżbieta Kalinowska napisał(a):  rzecz dotyczy tego, co już się stało, utwierdza w poczuciu bezsilności i braku wpływu,

To prawda, dotyczy tego, co było, ale także tego, co dzieje się nadal i na to też nie mam wpływu i czuję się cały czas bezsilna wobec tego, co było, co jest i co będzie...