Wybaczyć rodzicom

[mycha88]

Dziewczyny, ja to wszystko (chyba) rozumiem, tylko wydaje mi się, że ja po prostu nie jestem jeszcze w tym temacie na takim etapie, jak Wy. Dopiero co udaje mi się jakoś na powoli to rozgryźć, w dużej mierze dzięki Waszej pomocy. Wiem, że takie rozpamiętywanie i życie nienawiścią niszczy człowieka. Tylko to wszystko targa ze mną jakby mimowolnie. Mam momenty, że mnie okropnie telepie złość, że chciałabym coś zrobić mocnego, coś zepsuć, albo coś sobie zrobić, żeby zmniejszyć ból i napięcie, ale potem kiedy to mija, to znowu czuję się bardzo słaba i zmęczona i widzę wtedy, jak wiele energii mnie to kosztuje.
Mam jednak wrażenie, że to się nie zmieni, dopóki będę mieszkać pod jednym dachem z tą czarownicą. Rozwiązania są dwa: albo ja się wyprowadzę, albo ona w końcu wyciągnie nogi.