DDA+depresja gratis

[Alex]

Chyba jednak dołączyłam do grona tych wspaniale obdarowanych... Na diagnozę poczekam jeszcze kilka dni, ale nie ma się co oszukiwać - nie funkcjonuję normalnie...

Zastanawia mnie związek DDA z depresją. Czy to jest tak, że wszystko przez nieradzenie sobie z emocjami? Przez tłumienie albo ucieczkę przed nimi?

Kiedy myślę o sobie w tym kontekście, to mam wrażenie, że to jakieś takie 30-letnie zmęczenie jest. Nadmiernym, nieustannym stresem, lękiem i ciągłym życiem "pomimo": pomimo tego, co się dzieje w domu, pomimo deficytów, które ograniczają. Tak bardzo nie mam siły starać się już o cokolwiek...
Gdybym miała słuchać tego, na co mam ochotę, tego co się we mnie dzieje, to większość życia spędziłabym schowana i zamknięta przed światem w szafie. A ja zawsze parłam do przodu, nigdy nie poddawałam się, nigdy nie dawałam sobie taryfy ulgowej, tak bardzo chciałam żyć jak inni, realizować się, odnosić sukcesy. Zawsze znajdowałam konstruktywny sposób myślenia i działania, by zagłuszyć ten wewnętrzny głos, który tak naprawdę boi się wszystkiego... I chyba zmęczyłam się tym. Tym odwiecznym zmaganiem ze sobą samą. Mam wrażenie, że nie chcę już niczego, że chcę już tylko spokoju - być gdzieś daleko na bezludnej wyspie albo nie być wcale...

Są tu jacyś depresanci z DDA w tle?