DDA

[izunia911]

Witam
Chciałam podzielić się wrażeniami jak wygląda wigilia w domu alkoholika. Otóż, akt łamania się opłatkiem z perspektywy osoby patrzącej z boku wygląda niczym istna komedia. "Nabuzowany" ojciec, z przekrwionymi oczami, mama, która nie może powstrzymać łez, znienawidzona przez ojca córka z narzyczonym, babcia zamknięta sama w pokoju, ponieważ ojciec że tak w uściśleniu powiem w określaniu jej osoby używa nie cenzuralnych słów, i ja. Nie było pośród nas domowników osoby, która połamała by sie z każdym. Nigdy dotąd nie przeżyłam takiej wigilii, której uczestnicy z wyjątkiem wiecznie rozanielonego za sprawą tanich win ojca, nie popłakałaby się. Krótko mówiąc to był dramat!!! właśnie dlatego nie lubię świąt, bo kojarzą mi się tylko i wyłącznie z rodziną! Jedyne życzeni jakie złożyliśmy naszej kochanej mamie, to takie, aby w końcu znalazła w sobie siłę i odwagę zgłoszenia "tego pana" na leczenie, ewentualnie zwrócenie się do ośrodka pomocy kryzysowej rodzinie. Obie z siostrą studiujemy pedagogikę, ona kończy właśnie drugą specjalność a ja kontynuję naukę na drugim roku resocjalizacji i szczerze mówiąc nigdy nie myślałam, że ten kierunek aż tak bardzo zmieni mój system wartości i pozwoli dojrzalej patrzeć na różne sprawy życia społecznego. nigdy dotąd nie miałam siły, aby sprawy wziąć w swoje ręce, może z braku poczucia odpowiedzialności (przecież to nie moje małżeństwo), może z braku odwagi, a może poprostu ze zobojętnienia, w koncu 20 lat życia pod jednym dachem z alkoholikiem w pewien znaczący sposób wpływa na ludzką psychikę. Czasami już poprostu brakuje mi sił, prośbą nie pomaga, groźbą też nie. Niekiedy mam ochote wyjśc i nigdy więcej nie wracać. Oczywiście zdaję sobie sprawe z tego, że mama niejako też jest winna całej sytuacji, gołym okiem widac u niej coś typu syndrom bitej żony, tylko u niej jest to oczywiście syndrom żony alkoholika, która przejmuje w domu wszystkie obowiązki partnera i utrzymuje cały dom! Typowe książkowe syndromy. Ale jakby nie spojrzeć to matka, a rodziny się nie wybiera, bo iestety ale na określenie tata co raz trudniej mi się zdobyć, nie che mi się przedostać przez gardło.